Column Brabants Dagblad: DANNY

Danny is een Tilburgse jongen van 25 jaar. Het enige wat aan hem ontbreekt zijn de diploma's op zijn cv. En hij wil zo graag een vaste baan, om een huisje te zoeken, de rekeningen te betalen en uit te gaan met vrienden. Terwijl bij elk sollicitatiegesprek het talent van de jonge gast spat, staart de commissie tegenover hem zich blind op de witte vlekjes op het papier. Tot de Diamant-groep en Tilburgse woningcorporaties ingrepen, dankzij een bijzonder initiatief: Social Return. Bouw-bedrijven, zeiden ze, wij gunnen jullie onze klussen, maar je neemt als tegenprestatie een Tilburgse werkzoekende. En zo kwam Danny terecht in een renovatieproject, midden in een Tilburgse volkswijk, bij de Besterd. Danny leerde er alles van de geduldige vaklieden. Hij sloopte muurtjes, reed kruiwagens puin weg en stapelde stenen. Maar het echte succes? Dat zat in het contact met de bewoners. Danny liep de benen onder zijn kont uit, voor de hele straat.

Hij zette het vuil weg voor die oude man, slecht ter been, veegde puin bijeen voor de deur van een jonge moeder en haalde bij de eerste zonnestraal de tuinstoel van zolder voor een omaatje. Hij maakte praatjes, vertelde grapjes en suste hier en daar hoogopgelopen bouwfrustratie.



Afgelopen vrijdag werd het project succesvol afgesloten. "Ut is zonne schat, d'n Danny; we zullen ut jong missen!", verzuchtte een oudere dame uit de straat in haar allerbeste Tilburgs. Ontroerd ontving hij op zijn laatste werkdag een groot boeket bloemen van het vrouwke, dat op haar tenen moest gaan staan om hem een schouderklopje te geven. Ze zei er nog wat bij: "En laot oe eige nie aon de kaant zette, jonge. Want gij verdient un baon en de meense verdiene jou!"

Reageren? Turn on JavaScript!

Bekijk ook het filmpje over Danny.